ANKE DORPMANNS
VROEGER VOND IK ONWEER MOOI
NU GRATIS TE LEZEN EN DOWNLOADEN
Het aangrijpende verhaal van Anke Dorpmanns, veterane, eerste jonge vrouwelijke veterane die officieel de Veteranenpas kreeg uitgereikt en die haar verhaal eerder deed in De Ridderzaal, in bijzijn van ZKH. Koning Willem-Alexander, de Minister-President en vele andere staatslieden.
Anke beschrijft ondersteund met foto's haar uitzending naar Irak in 2004 en de ingrijpende nasleep van haar missie in oorlogsgebied, voor haarzelf en haar omgeving.
De deur in mijn hoofd knalt open. In een keer komt het boven drijven, alle angsten, alle herinneringen. Maar ik had alles toch zo goed weg weten te stoppen? Maar het blijkt dat ik mijn kast in mijn hoofd niet zo goed heb opgeruimd. Ik heb alles erin gepropt en de deur snel dicht geduwd, waarna ik er een groot slot op heb gezet. Alleen heeft het slot het begeven. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? En waar komt het vandaan? In mijn hoofd blijft de zin “wat het ik nou meegemaakt?” spoken. Hoe moet ik in hemelsnaam orde scheppen in deze chaos? Aangezien mij dat niet gaat lukken, raap ik al mijn herinneringen bij elkaar en prop ze terug. Of ze willen of niet, het moet! Snel duw ik de deur dicht en zet er een nieuw en nog groter slot op. Hijgend leun ik tegen de deur. Dit was eng! Voorlopig zal dit slot het houden. En ondertussen probeer ik een zo normaal mogelijk leven te leiden.
Je kan het aan bijna niemand uitleggen hoe zoiets is als je er zelf niet bent geweest. Door er lopen over te zijn en er over te praten, kun je anderen wel een kijkje laten nemen in die wereld, zodat ze je iets beter kunnen begrijpen. Aan de andere kant kon ik ook niet begrijpen hoe het was om als moeder, vader, broertje of andere dierbare achter te blijven. En geloof me, zij hebben ook heel wat te verwerken gehad. Het was zo raar om terug te komen uit een land waar oorlog is of is geweest. Waar je buiten het kamp je scherfvest moest dragen, helm op moest en een wapen bij je moest dragen waarmee je ook nog eens kon schieten. Als je naar je werkplek op het kamp ging, moest je al die spullen ook weer meenemen, omdat je nooit wist of er een aanval kwam. Zelfs als ik de woorden in mijn hoofd hoorde en zag dat ik het opschreef, dan nog was het zo onwerkelijk. Net of ik er nooit was geweest, of dit over het leven van iemand anders ging. Aan de ene kant wist ik donders goed dat het de werkelijkheid was omdat het zo'n diepe littekens in mij had achtergelaten, aan de andere kant wilde ik alles het liefste ontkennen.
Haar boek, Vroeger vond ik onweer mooi, is gratis te downloaden in de downloadsectie of hier.
Anke, een warme dank voor het beschikbaar stellen van deze krachtige uitgave op de website van het gasthuis.